Bu ülkeyi ilk okuduğumda çok toydum. Hayran bıraktırmıştı kendine üstad. Bu hafta ikinci kez okudum. Bu sefer çok daha farklı duygularla bitirdim kitabi. Machiavelli’ye hayranlığı , Durkheim için “haham torunu” diyerek itibarsızlaştırması, Le Bon’un kitle psikolojisini itibarsızlaştırması şaşırttı beni.
Hegel’e olan ilgisi Hegel’i yeniden okumaya teşvik etti.
Son olarak aşağıdaki cümlesi aklıma kazındı.
” Havarilerini yaratamayan İsa’nin yeri tımarhanedir, tarih değil. Hz Muhammed’in ilk mucizesi: Hatice-t ül Kübra.
Bir yanıt yazın